Πέμπτη, Αυγούστου 16, 2007

Σκληρό!



Να μη σου δώσει ο Θεός, όσα μπορείς ν' αντέξεις!


http://natela-veria-gr.blogspot.com/

ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥEUROBANK 0026. 0077. 17. 0200420177

Δευτέρα, Αυγούστου 13, 2007

Μια ζουή μαζί!

"Ιγώ τουν είπα! Αν έχ' σκουπό κι τοιμάζιτι να φύγ', τσ' σαράντα μέρις να μι πάρ' κι μένα μαζί τ'! Μια ζουή μαζί ήμασταν! Που θα μ' αφήσ' μαναχή μ';"
"Μη λες τέτοια γιαγιά! Ο παππούς θα γίνει καλά! Δεν έχει τίποτα! Τον έκοψαν λίγο οι ζέστες, μα το φθινόπωρο θα είναι μια χαρά!", της είπα, ενώ μέσα μου ξέρω καλά πως ο παππούς δεν πάει καθόλου καλά...

Κυριακή, Αυγούστου 12, 2007

ΟΥΡΛΙΑΞΙ!

"Νειάτα, νειάτα να δεις Ελέν' μ'!
Μουρφιά...! Κρίμα, κρίμα!
Να λες, σ'κώστε τουν όρθιουν να περπατήσ!" έλεγε η γιαγιά και χτυπιόταν με χέρια και με πόδια.
Ρώταγα, γιατί και πως και άκουγα και φανταζόμουν...
"34 χρονών παλικάρ'! Χαράμ'σι τ' ζωή τ'! Πήγε κι κριμάσ'κι...
Τίπουτα δε κατάλαβι η μάνα τ'!
Έπριπι να καταλάβ'!
Ήρθι απ' τ'ν Αθήνα για δυο μέρες κι είπι θα φύγ' γρήγουρα...
Που να φανταστεί η μάνα τ' ότι θα φύγ' για πάντα;
Έπρεπε όμως να καταλάβ'!
Όλη μέρα την ρώταγι, μ' αγαπάς μάνα;
Σ' αγαπάου πιδάκι, μ' έλιγι αυτήν!
Μα, έχ'ς 4 πιδιά, έλιγι αυτός.
Τι σημασία έχ'; έλιγι η μάνα τ'. Ούλα σας αγαπάω!
Ναι, αλλά δεν ήρθι η αδελφή μ' να τη δω, ούτι τον αδιλφό μ' τον αφήσαν να ρθει... έλιγι αυτός.
Αύριου πιδάκι μ' θα ρθει η αδερφή σ'. Πάει δυο μέρες να ξεσκάσ' κι αυτή, διακοπές!
Δεν πρόλαβι να τσ' δει ζωντανός. Στ'ν κηδεία τσ' είδι!
Φέραν τον αδιλφό τ' με τσ' αλ'σίδις... Να μη τ' λύνουν τα χέρια να αγκαλιάσ' τον αδερφό τ' ! Δράμα κουρτσάκι μ' ! Δράμα! Δεν άντιξα... Έφυγα νουρίτερα... Να φουνάζ' η μάνα τσ' αστυνόμ', δέκα τον φύλαγαν μη τσ' τους σκάσ',
Σας παρακαλώ! Λ'πηθείτι μι! Ένα το βάζου στου χώμα κι ένα μ' του βάλατι φυλακή! Βγάλτι τσ' αλσίδες! Να τ' αγκαλιάσου! Να χιριτήσ' τον αδερφό τ'!
Δράμα σι λέω!
Δεν τον λύσαν. Μαζί με τον αστυνόμου σκίψαν πάνου τ'!
Έρμ' μάνα...
Πού να ξέρ; Είπε θα πάει να τοιμάσ' μια σαλάτα κι αυτός αργούσι. Πιρίμινι, τουν φώναξι, τίποτα! Έψαξι να τουν βρει, είδε που είχι μπει νουρίτερα, πήγι...
Ήταν σκουτάδια! Σκόνταψι σε κάτ' πουδάρια. Πλάκα μι κάν'ς γιεμ; τουν ρώτ'σι...
Που να πάρ' απάντησ';
Σκύβ' γιατί δεν είχι φως, να δει αν τα πουδάρια ακουμπούσαν κάτ' ή κρέμουνταν ....
και τότι....
ΟΥΡΛΙΑΞΙ!!!!!!
ξισήκουσι του χωριό!"
...............

Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007

Ιατρική αμέλεια σκότωσε την Αμαλία



«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.» (σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει.

Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της.

Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες.

Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της.

Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007.

Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο.

Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Όρκο του Ιπποκράτη.

Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις.

Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα.

Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων (Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Σάββατο, Απριλίου 28, 2007

Χόρευε τόσο όμορφα!

Την πήρε ο ύπνος για λίγα λεπτά στην καρέκλα του Νοσοκομείου.
Είδε την Λίτσα της να χορεύει και να κρατά στην αγκαλιά της πολλά κίτρινα λουλούδια.
Κανονικά θα έπρεπε να το απολαύσει αυτό το όνειρο, μα εκείνη πετάχτηκε όρθια, τρομαγμένη.
Έτρεξε να δει αν η Λίτσα της χορεύει και στην πραγματικότητα.....
Βρήκε την Λίτσα της που χόρευε τον τελευταίο χορό της ζωής της, όχι με τα πόδια, εκείνα ποτέ δεν περπάτησαν, αλλά με κείνες τις βαριές ανάσες, πριν την τελευταία παράσταση...
Δεν "χειροκρότησε", μόνο φώναξε με όση φωνή μπορούσε να βγει από μέσα της.
Την ανασήκωσε, της έδωσε νερό και τότε η Λίτσα, κοιτάζοντάς την βαθιά στα μάτια, σαν να της έλεγε "ευχαριστώ", έκλεισε τα βλέφαρά της σε ένα βαθύ και μόνιμο ύπνο.
Πόσα της είπε αυτή η ματιά; Πόσα;
Αμέτρητα ευχαριστώ για αυτά τα 21 χρόνια που αφιέρωσε η μαμά της και όλη η οικογένεια στην φροντίδα της...

Εκ γεννετείς εγκεφαλική παράλυση. Τετραπληγία.
Έφυγε πάνω σε κρίση με τον πυρετό μιας ίωσης με πνευμονικό οίδημα.

Η μαμά της μου περιέγραφε το όνειρό της...
Λύγισα.
Ένας τοίχος μας χώριζε.
Μου λείπουν οι άναρθρες κραυγές της μέρα και νύχτα.
Μου λείπουν τα παιδικά τραγούδια που άκουγα κι εγώ:
"Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ..."

Καλό ταξίδι, Λίτσα!
Η ζωή που ποτέ δεν έζησες εδώ, ας είναι καλύτερη εκεί!

Τρίτη, Μαρτίου 13, 2007

Βαθιά προσευχή

Είναι αυτό το σφίξιμο στο στήθος...
Είναι αυτός ο φόβος για το απρόοπτο που σε σφίγγει και δεν μπορείς να αναπνεύσεις κανονικά.
Είναι αυτή η αλλιώτικη προσευχή που βγαίνει από πολύ βαθιά και ζητάει από Κείνον:
ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΕΙ! ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΤΗΣ!
Είναι εκείνο το τηλέφωνο που το κοιτάς και σε λίγες ώρες πρέπει να το σηκώσεις, για να μάθεις, αυτό που ποθεί η ψυχή σου:
"ότι όλα πήγαν καλά!"
Είναι από κείνες τις δύσκολες ώρες που μέχρι να περάσουν σου φαίνονται χρόνια.
Είναι από κείνες τις ώρες που μια φίλη βρίσκεται στο χειρουργείο και συ χιλιόμετρα μακριά της.
Είναι που....

Πέμπτη, Μαρτίου 08, 2007

Καταραμένε καρκίνε!

Μου το είπε ο άντρας μου μόλις ήρθε και ταράχτηκα.
Τηλεφώνησα αμέσως και συναντηθήκαμε στα κρυφά για να τα πούμε.
Μη μας ακούσει εκείνη.
Ο άντρας μου άκουγε στενοχωρημένος.
Εγώ ρωτούσα με αγωνία να μάθω.
Ο Σπύρος απαντούσε σε όλα.
Στα όρθια.
Εκεί στην είσοδο του μάρκετ.
Τρεις μας.
Κάτι του έδωσα....

Της τηλεφώνησα μετά από το σπίτι.
Χαρούμενη ήταν.
Δεν ξέρει.
"Αφού δεν μου αφαίρεσαν το στήθος είμαι καλά", μου είπε.

Οι εξετάσεις βγήκαν τώρα.
Ο καρκίνος έχει μεταφερθεί στους λεμφαδένες και είναι όλες θετικές.
Θα αρχίσει χημειοθεραπείες.

Καταραμένε καρκίνε!

Φταίει. Ένα χρόνο έβλεπε και το αμελούσε.
Προταιρεότητα οι υποχρεώσεις.

ΛΑΘΟΣ!
ΜΕΓΑ!

Κυριακή, Φεβρουαρίου 25, 2007

ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΜΙΑ ΖΩΗ!

ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΜΙΑ ΖΩΗ

ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ


Χθες Ψυχοσάββατο διάβασα αυτά τα λόγια, πάνω στον σταυρό ενός μνήματος.
Αυτά τα λόγια μου καρφώθηκαν στο μυαλό.
Δεν μπορώ να τα ξεχάσω.
Μου έμειναν.
Ψάχνω τις έννοιες.
Είναι τόσο βαθιές!

Όλοι εκεί ήμασταν ίδιοι. Γέροι, νέοι, πλούσιοι και φτωχοί.
Οι "χαμένοι" αντάμωναν κάτω στο χώμα.... και ψηλά στον ουρανό.
Κι οι "ζωντανοί", χαμένοι κι αυτοί στην θλίψη, στον πόνο που φέρνει αυτή η απουσία.
Παντού γύρω ο ίδιος πόνος.

Μια στιγμή, μια ζωή!
Μια ζωή, μια στιγμή;

Σάββατο, Φεβρουαρίου 17, 2007

Μάσκες



Ας τις φοράμε μόνο τις Αποκριές για να γλεντάμε κι ας τις πετάξουμε στην άκρη στην καθημερινή μας ζωή!

Τρίτη, Φεβρουαρίου 13, 2007

Ψυχασθενής ελεύθερη

Του το είχα πει:
"Η κοπέλα δεν έγινε ακόμα καλά. Είναι επικίνδυνη. Πρώτα για τον εαυτό της, μετά για τα παιδιά και για τους γύρω της".
Δεν με άκουσε, ούτε θέλει να το παραδεχτεί.
Ελπίζω η αρρώστεια του νου της να θεραπευθεί.
Η ίδια δεν το καταλαβαίνει, αλλά η οικογένειά της;
Πιστεύει ότι έτσι την βοηθάει.
Εγώ πιστεύω ότι είναι λάθος.
Τόση εμμονή σε ένα θέμα, τόση κακία για έναν άνθρωπο, μόνο ένας άρρωστος μπορεί να έχει.
Διαφορετικά αδιαφορεί και φεύγει.
Της μίλησα μια, πέντε, δέκα. Της είπα να βοηθήσει κι εκείνη τον εαυτό της. Έδειχνε να με καταλαβαίνει, μα οι επόμενες κινήσεις της ήταν περισσότερο τρελές.
Με μια τρελή δεν μπορώ να συνεννοηθώ, ούτε να βοηθήσω πια.
Του είπα: "Είσαι υπεύθυνος για την υπογραφή που έβαλες... Άτυχος είσαι πολύ. Καλύτερα να να είχε καρκίνο και γερό το μυαλό. Τώρα, τουλάχιστον πρόσεχε! Εκείνη δεν υποφέρει γιατί δεν καταλαβαίνει τι λέει και τι κάνει γι' αυτό και είναι επικίνδυνη. Σήμερα το πρόλαβες το κακό, την επόμενη φορά ίσως να μην είσαι τόσο τυχερός. Έχεις υποχρέωση να προλάβεις και να φροντίσεις για την σωστή θεραπεία της".
Τα είπα κι έφυγα.