Δεν έχει σειρά το ταξίδι....

Τρεία χρόνια ολόκληρα και δεν της είπαν πως έχει καρκίνο. Της έλεγαν και της λένε ακόμα ψέμματα. Ο άντρας της την έτρεχε συνέχεια στα νοσοκομεία για χημειοθεραπείες. Πριν ένα μήνα κουράστηκε. Αρρώστησε και εκείνος. Έπαθε έμφραγμα. Έμεινε στην εντατική δέκα μέρες, το ξεπέρασε και γύρισε στο σπίτι του. Σε ένα μήνα θα έκανε εγχείρηση καρδιάς.
"Να περπατάς" του είπαν οι γιατροί.
Περπάτησε κι αυτός πολύ.
Περπατώντας έπαθε ανακοπή και ο μικρός που έτυχε να είναι μαζί του, τον φίλαγε, τον χτύπαγε, του φώναζε:
"Παπού, μην μου πεθάνεις κι εσύ! Ξέρω ότι θα πεθάνει η γιαγιά. Μη μου πεθάνεις κι εσύ! Δεν θα σ΄αφήσω.... Μείνε παππού, πήρα τηλέφωνο την μαμά και έρχεται ασθενοφόρο..."
Άκουγε τον μικρό απ΄το ανοιχτό κινητό η μαμά του....
Διπλός, τριπλός ο σπαραγμός.
Οι συγγενείς σήκωσαν τον νεκρό αγκαλιά και τον έσκυψαν πάνω της, να τον χαιρετήσει η άρρωστη γυναίκα του που είναι καρφωμένη στο κρεββάτι.
Αχ! Πόσος πόνος!