Χόρευε τόσο όμορφα!

Την πήρε ο ύπνος για λίγα λεπτά στην καρέκλα του Νοσοκομείου.
Είδε την Λίτσα της να χορεύει και να κρατά στην αγκαλιά της πολλά κίτρινα λουλούδια.
Κανονικά θα έπρεπε να το απολαύσει αυτό το όνειρο, μα εκείνη πετάχτηκε όρθια, τρομαγμένη.
Έτρεξε να δει αν η Λίτσα της χορεύει και στην πραγματικότητα.....
Βρήκε την Λίτσα της που χόρευε τον τελευταίο χορό της ζωής της, όχι με τα πόδια, εκείνα ποτέ δεν περπάτησαν, αλλά με κείνες τις βαριές ανάσες, πριν την τελευταία παράσταση...
Δεν "χειροκρότησε", μόνο φώναξε με όση φωνή μπορούσε να βγει από μέσα της.
Την ανασήκωσε, της έδωσε νερό και τότε η Λίτσα, κοιτάζοντάς την βαθιά στα μάτια, σαν να της έλεγε "ευχαριστώ", έκλεισε τα βλέφαρά της σε ένα βαθύ και μόνιμο ύπνο.
Πόσα της είπε αυτή η ματιά; Πόσα;
Αμέτρητα ευχαριστώ για αυτά τα 21 χρόνια που αφιέρωσε η μαμά της και όλη η οικογένεια στην φροντίδα της...

Εκ γεννετείς εγκεφαλική παράλυση. Τετραπληγία.
Έφυγε πάνω σε κρίση με τον πυρετό μιας ίωσης με πνευμονικό οίδημα.

Η μαμά της μου περιέγραφε το όνειρό της...
Λύγισα.
Ένας τοίχος μας χώριζε.
Μου λείπουν οι άναρθρες κραυγές της μέρα και νύχτα.
Μου λείπουν τα παιδικά τραγούδια που άκουγα κι εγώ:
"Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ..."

Καλό ταξίδι, Λίτσα!
Η ζωή που ποτέ δεν έζησες εδώ, ας είναι καλύτερη εκεί!