sok two sok

Έπρεπε να πάω κι εκεί.....

Ήταν όλα σκοτεινά και σφίχτηκα...
Πριν χτυπήσω κουδούνι είδα την πόρτα ν' ανοίγει μέσ' τα σκοτάδια.
Ήταν η ίδια, μόνη της.
Έβλεπε τηλεόραση.
Έμεινα πολύ. Είπαμε πολλά.
Πήρα δυνάμεις απ' το χαμόγελό της, την αισιοδοξία της και το θάρρος της.
Απέφευγα να κοιτάζω την μεγάλη διαφορά στην μπλούζα της.
Ένας πολύ μεγάλος λόφος μόνος του. Το δεξί βουνό είχε φύγει....
Είπαμε κι άλλα κι άλλα, ξεχαστήκαμε.
Όλα φυσιολογικά. Και τα κιλά της και τα μαλλιά της και οι περιγραφές της ζωής της τους τελευταίους μήνες, μέχρι.....
Μέχρι που αυθόρμητα μου σήκωσε την μπλούζα να δω!
Πάγωσα. Τρόμαξα. Δεν το φανταζόμουν έτσι. Ήταν φρέσκια και η τομή... Τα ράματα έφταναν μέχρι και την μασχάλη, αφού αφαίρεσε και τους λεμφαδένες.
Μουγκάθηκα για κάποια λεπτά.
Μετά την ρώτησα αν πονάει και κατέβασα το χέρι της απαλά που κράταγε την μπλούζα.
Δεν ήθελα να καταλάβει το σοκ μου. Δεν ήθελα να αλλάξω την ψυχολογία της, που τόσο χαίρομαι, που τουλάχιστον αυτή είναι σε πολύ καλά επίπεδα.
Θεέ μου, δώσε θάρρος στον άνθρωπο ν' αντέχει....
Πάρε τον πόνο και τις αρρώστιες πίσω. Γιατί τις έδωσες; Γιατί;

Δυο σκληρές σκηνές απόψε ο ξυπνητός εφιάλτης μου.
Σαν φλας, σαν αστραπές που αστράφτουν συνέχεια μπροστά μου.
"Δεν έπρεπε να πας σε καμμία", με μάλωσε η κόρη μου. "Ή τουλάχιστον ας πήγαινες στην μία!"
"Εμένα σκέφτεσαι κορίτσι μου; Εγώ έχω το πρόβλημα; Αλίμονο στα κορίτσια...."
"Εσένα σκέφτομαι μαμά μου. Εσύ θα μου λείψεις αν πάθεις κάτι! Να είναι καλά τα κορίτσια, αλλά δεν τα βοηθάς αν πηγαίνεις, κι εφόσον δεν τ΄αντέχεις. Απαιτώ να προσέχεις τον εαυτό σου!" και ύψωσε την φωνή της.
"Τον προσέχω κορίτσι μου! Τον προσέχω! Γι΄αυτό και καθυστέρησα να πάω."
"Ναι! Απ΄την πολύ προσοχή πήγες και στις δυο σήμερα!"
"Μη φοβάσαι κορίτσι μου! Όλα θα πάνε καλά! Κι αν δεν πάνε, εσύ πρέπει να είσαι δυνατή και ψύχραιμη και κυρίως να προσέχεις τον εαυτό σου!"