Κυριακή, Φεβρουαρίου 25, 2007

ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΜΙΑ ΖΩΗ!

ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΜΙΑ ΖΩΗ

ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ


Χθες Ψυχοσάββατο διάβασα αυτά τα λόγια, πάνω στον σταυρό ενός μνήματος.
Αυτά τα λόγια μου καρφώθηκαν στο μυαλό.
Δεν μπορώ να τα ξεχάσω.
Μου έμειναν.
Ψάχνω τις έννοιες.
Είναι τόσο βαθιές!

Όλοι εκεί ήμασταν ίδιοι. Γέροι, νέοι, πλούσιοι και φτωχοί.
Οι "χαμένοι" αντάμωναν κάτω στο χώμα.... και ψηλά στον ουρανό.
Κι οι "ζωντανοί", χαμένοι κι αυτοί στην θλίψη, στον πόνο που φέρνει αυτή η απουσία.
Παντού γύρω ο ίδιος πόνος.

Μια στιγμή, μια ζωή!
Μια ζωή, μια στιγμή;

Σάββατο, Φεβρουαρίου 17, 2007

Μάσκες



Ας τις φοράμε μόνο τις Αποκριές για να γλεντάμε κι ας τις πετάξουμε στην άκρη στην καθημερινή μας ζωή!

Τρίτη, Φεβρουαρίου 13, 2007

Ψυχασθενής ελεύθερη

Του το είχα πει:
"Η κοπέλα δεν έγινε ακόμα καλά. Είναι επικίνδυνη. Πρώτα για τον εαυτό της, μετά για τα παιδιά και για τους γύρω της".
Δεν με άκουσε, ούτε θέλει να το παραδεχτεί.
Ελπίζω η αρρώστεια του νου της να θεραπευθεί.
Η ίδια δεν το καταλαβαίνει, αλλά η οικογένειά της;
Πιστεύει ότι έτσι την βοηθάει.
Εγώ πιστεύω ότι είναι λάθος.
Τόση εμμονή σε ένα θέμα, τόση κακία για έναν άνθρωπο, μόνο ένας άρρωστος μπορεί να έχει.
Διαφορετικά αδιαφορεί και φεύγει.
Της μίλησα μια, πέντε, δέκα. Της είπα να βοηθήσει κι εκείνη τον εαυτό της. Έδειχνε να με καταλαβαίνει, μα οι επόμενες κινήσεις της ήταν περισσότερο τρελές.
Με μια τρελή δεν μπορώ να συνεννοηθώ, ούτε να βοηθήσω πια.
Του είπα: "Είσαι υπεύθυνος για την υπογραφή που έβαλες... Άτυχος είσαι πολύ. Καλύτερα να να είχε καρκίνο και γερό το μυαλό. Τώρα, τουλάχιστον πρόσεχε! Εκείνη δεν υποφέρει γιατί δεν καταλαβαίνει τι λέει και τι κάνει γι' αυτό και είναι επικίνδυνη. Σήμερα το πρόλαβες το κακό, την επόμενη φορά ίσως να μην είσαι τόσο τυχερός. Έχεις υποχρέωση να προλάβεις και να φροντίσεις για την σωστή θεραπεία της".
Τα είπα κι έφυγα.